Melancholijna choleryczka

Bo to jest tak, że ostatnio obracam się w gronie osób, które…
Albo inaczej:
Kim ja właściwie jestem? No bo:
1. Moja gra na skrzypcach woła o pomstę do nieba;
2. Moja gra na fortepianie może nie woła o pomstę do Nieba, ale z pewnością może być tematem ciekawej komedii;
3. Jakoś szczególnie literacko obyta nie jestem;
4. To samo z muzyką;
5. Aaa, no i to samo też z filmem;
6. Jestem absolutną lebiegą matematyczno-fizyczną, a geografia to dla mnie czarna magia;
7. Z informatyką niewiele lepiej, bo najprostrze tajniki programowania mnie pokonały, nie znam budowy komputera i tajemnic rejestru systemowego a nawet, o święta zgrozo, Linuxa
Punkt zasługuje na rozwinięcie, ponieważ w wieku 7 lat byłam "fenomenomenem", bo znałam HTML i pisałam stronę internetową, co wśród widzaków wywoływało szok totalny. Teraz już średnio mogę pochwalić się tymi zdolnościami, nieprawdaż?
8. Nie znam się na dźwięku na tyle, by móc go sobie obrabiać, jak mi się chce (patrz moje występy);
9. Gotować też za bardzo nie umiem, bo jakieś 78% przygotowywanych przeze mnie potraw się nie udaje;
10. Mój angielski szczytem studenckiego poziomu, jaki powinnam reprezentować, zdecydowanie nie jest;
11. Francuski nieco lepiej, ale jak przychodzi do dłuższych wypowiedzi lub tłumaczenia (nie wchodźmy w szczegóły, jakiego tłumaczenia), robi się bagniście;
12. Tańczyć za bardzo też nie umiem, chociaż tak bardzo bym chciała;
13. I WIELKI FINAŁ – moja niesamowita, fascynująca, wykraczająca poza możliwości poznawcze człowieka orientacja przestrzenna, którą pozostawię bez dalszego komentarza.
Nie ma szczególnych talentów, nie interesuję się zapylaniem storczyków lub składem chemicznym gleb Ameryki Południowej, nie czytam Dumasa w oryginale przed snem…
Po co napisałam ten wpis? No w sumie to nie wiem, serio! Tak mi ostatnio przyszło do głowy, że nie wiem, kim jestem, co mogłabym oferować światu. Obracam się od kilku lat wśród osób, które takie rzeczy posiadają. "I co ja tutaj robię"?
A paradoksem jest tu to, że aktualnie jestem w dość dobrym nastroju, wszystko idzie dobrze. Nie mam doła, chandry, nie jestem przybita…
Po co to więc piszę, pytam znowu? Może by skłonić siebie i Was do pomyślenia o tym wszystkim? Jakie refleksje przyjdą nam do głowy, zależy tylko od nas.
Moje życie jest walką i ja tę walkę wygram!

Dzisiaj będzie krótko i węzłowato, chociaż pewnie i tak rozwlekę się na ten temat, jak mam to w zwyczaju.
Chcę też, byście byli świadomi, że do tego wpisu sprowokowało mnie kilka różnych sytuacji i nie inspirowałam się żadną konkretną.
Chodzi tu o pewien schemat, a raczej szablon, który ostatnio często słyszę w wypowiedziach wielu ludzi "A co ja Ci będę mówić, zamęczać, nudzić… Nie lubię męczyć innych swoimi problemami. Ty masz swoje zmartwienia, nie przejmuj się mną.". Usłyszawszy po raz kolejny taką odpowiedź mam ochotę spytać; "Czy świat jest aż tak bezduszny"??? Dlaczego człowiek z góry zakłada, że jego problemy męczą Bliźnich? Dlaczego musi to zakładać? To tak bardzo bolesne, że świat popycha nas ku zamknięciu się w sobie, ku kierowaniu bólu do wewnątrz, a nie – na zewnątrz… Dlaczego do tej swery życia jakoś nie odnosi się owo sakramentalne stwiedzenie, że "Człowiek jest istotą społeczną"?
Skąd te pytania? A no stąd, że często słyszę takie wypowiedzi i nie wiem już sama, jak przekazać ich nadawcom, że ja właśnie jestem po to, żeby wysłuhać tego, co mają do powiedzenia. Ja chcę słuchać ich problemów, narzekań, bólu… To mi sprawia prawie fizyczną przyjemność! Oczywiście nie chodzi mi o to, że mają problemy, tylko o świadomość, że jestem osobą, której te problemy mogą powierzyć. I nie chodzi o chełpliwość z faktu, że mi ufają – chodzi o poczucie, że mają kogoś, komu można powierzyć ból i że mogę być potrzebna, bo często nic tak nie pomaga, jak wygadanie się komuś, kto chce słuchać. Nie chodzi nawet o to, by nas pocieszał i pomagał, ale o to, by nas rozumiał i wspierał, a co najważniejsze – potrafił słuchać. Co w związku z powyższym? Nawet, jeżeli znam problem danej osoby z innych źródeł, to słucham raz jeszcze, co ona chce mi powiedzieć, bo wiem, że to jej pomoże. I nie chodzi tu tylko o smutek, ale także o radość!
Dlaczego więc w świecie brakuje tej odrobiny bezinteresowności, a raczej – po prostu człowieczeństwa? Dlaczego nie umiemy słuchać innych i dlaczego nie chcemy sami być wysłuchani?
Przekonanie w stylu "Ja sobie poradzę, ty się mną nie przejmuj." nas samych kiedyś doprowadzi do szaleństwa, bo człowiek nie jest istotą samowystarczalną! Ach, jak wiele ostatnio osób z mojego otoczenia wyznaje taką zasadę…
Chcę więc, byście wiedzieli jedno: Ja jestem tutaj po to, by Was słuchać, by być z Wami i pomagać Wam, jeżeli będę potrafiła. Jestem tylko człowiekiem i choć staram się, by nie było w obcowaniu z Wami w takich sytuacjach żadnego czynnika emocjonalnego (gniew, zmęczenie, dezaprobata), może się zdarzyć, że on się pojawi i to wybaczcie mi, jeżeli możecie (no chyba, że z radością stwiedzicie, że zabiliście człowieka – wtedy "czynnik emocjonalny" uważam za usprawiedliwiony). Ze swojej strony przysięgam, że będę pracować nad tym, by być z Wami z całą empatią, współczuciem i miłością, a jednocześnie – z całym obiektywizmem, na jaki mnie będzie stać. Dzielcie się ze mną smutkiem i dzielcie radością! Pragnę z całej duszy być z Wami tak po prostu, całą sobą. Mnie fizycznie cieszy, gdy mogę Was wysłuchać, pomijając osobistą radość z tego, że ufacie mi na tyle, by mi się zwierzyć.
Ranicie mnie, gdy mówicie "Ty masz swoje problemy, ja Cię nie będę męczyć"… I co, myślicie, że jak powiecie mi coś takiego, to ja o wszystkim zapomnę i wrócę do przeglądania wpisów na blogu? Przecież to jest nielogiczne! Ja będę wiedzieć, że macie problem, a jednocześnie będę mieć świadomość, że nie byłam w stanie Wam pomóc, a nawet nie pomóc, bo niezawsze jestem w stanie, tylko po prostu być z Wami! Co mam wtedy zrobić?
Dlaczego jakoś mi przychodzi do głowy zupełnie tu nie pasujące stwierdzenie "Człowiek Człowiekowi wilkiem"? Niby ono nie odpowiada wymienionym sytuacjom, ale w takich momentach jest w nas coś z czekoladek w sreberkach, które leżą obok siebie, a jednak są osobno. Wokół nas tworzy się klatka, którą po części buduje świat, a po części – my sami. Zróbmy wyłom w tej klatce, by poczuć dotyk drugiej osoby i by móc także jej dotknąć!
I na koniec zapamiętajcie: Ja Was słucham!