Słuchaj mnie teraz uważnie, bo mówię tylko do Ciebie. Możesz sobie gadać, że niewiele znaczysz, że niewiele umiesz, że nie posiadasz wartościowych cech, że w sumie niewiele znaczysz dla świata…
I,
Tak,
W To,
Nie,
Wierzę!
Zapamiętaj sobie raz na zawsze, że jesteś wyjątkowym, wspaniałym, pełnym energii, ducha, wrażliwości i siły człowiekiem! Twoja wrażliwość skruszy najtwardsze serca, a Twoja siła je rozwali. Twoje kompetencje zmiażdżą przeciwników, a Twoja empatia zyska Ci przyjaciół.
Jestem z Ciebie naprawdę dumna. Przede wszystkim dlatego, że jesteś człowiekiem. Że żyjesz. Życie, w dzisiejszym świecie zwłaszcza, nie jest proste. Czasami trzeba naprawdę ogromnego wysiłku, by otworzyć oczy, by ruszyć ręką, by znów pójść do szkoły, by wypić poranną kawę…
Znów Ci się udało odpalić Eltena i zobaczyć mój wpis. Brawo, to pierwszy, a może jeden z wielu, krok do sukcesu.
Może i popełniasz w życiu wiele błędów, ale dlaczego nie zwracasz uwagi na sukcesy?
Pamiętasz moje wyzwanie, w którym prosiłam, byśmy wypisywali to, co się danego dnia udało? Rób to nadal, a zobaczysz, jak wartościowym człowiekiem jesteś.
Każdy z nas ma mnóstwo talentów i gdyby udało mu się je odkryć, świat byłby petardą i kopalnią zdolnych ludzi.
Nie zwracaj uwagi na czynniki, które tłamszą w Tobie Twoje zalety – idź dalej, szukaj zalet w sobie, ale także w innych.
Pamiętaj, to na życzliwości wobec innych, na ich wsparciu i oddaniu, buduj swój sukces. Nie rób tego na złośliwości, zawiści i nienawiści – to fałszywi przyjaciele, którzy nie zaprowadzą Cię do celu. Nie mogą. To nie ich zadanie.
Nie ma jednakowych ziaren piasku, a jednak wszyscy są potrzebne. Nie ma jednakowych ludzi, a jednak wszyscy są potrzebni!
Miłego dnia!

Nie, nie przesłyszeliście się. 🙂
Ostatnimi czasy w mózg, serce i poczucie godności uderzył mnie nagłówek maila, który pewien w miarę znany w pewnych kręgach człowiek wysyła do sporej grupy osób, w tym także do mnie. Zaczyna on otóż wszystkie wiadomości od "Szanowne osoby,". I co w tym, powiecie, dziwnego?
A no to, że pono taki trend związany jest z tzw. szeroko pojętym "feminizmem". I chciałam się zapytać, bo ja może, nie wiem, jestem jakaś zacofana, gdzie tutaj jest jakiekolwiek docenienie kobiet i ich roli dla ludzkości? Dlaczego ja, Julita, nazywana jestem jeno "osobą"? Haaaloooo, jestem kobietą, dziewczyną, córką, potencjalną matką (kiedyś), studentką itp itd. Dobrze, że przynajmniej ów "ktoś", idąc za patocentryzmem, nie nazywa nas "istotami" ze względu na przynależność do gatunku zwierząt.
Wyobrażacie sobie maila zaczynającego się "Szanowne istoty,"? Przecież nie odbiegałby formalnie od standardów, bo każdy z nas jest istotą, prawda?
Z jednej strony umiem zaakceptować, choć zupełnie nie rozumiem, że duża część kobiet pragnie zrównania praw z mężczyznami, docenienia ich itp, z drugiej – naprawdę nie widzę w tak skonstruowanym nagłówku jakiejkolwiek budującej mnie jako kobietę narracji.
No, ale feministki ogółem ostatnio mocno mnie wkurzają. Spójrzmy na Ukrainę: Dlaczego kobiety, feministki, nie burzą się, że kobiety muszą migrować, zamiast walczyć na froncie wraz z mężczyznami? Dlaczego nie burzą się, iż wszelkie ustawy mobilizacyjne ich nie dotyczą? Czy mogą być matkami tylko wtedy, gdy trzeba zabrać dzieci i uciekać z niebezpieczeństwa, a nie mogą wtedy, gdy krzyczą o prawo do macicy? Do jakiego stopnia jest to po prostu zwykłe tchurzostwo i chęć wyłącznie posiadania przywilejów?
Acha, tak wracając do standardów komunikacyjnych i konwersacyjnych, to na miejscu panów studentów ja sama walczyłabym o prawo do… czegoś tam, skoro ostatnio pisze się "studentka/student" lub też "pani/pan". Dlaczego niby "pani" ma być na początku?
Kiedy i czy w ogóle mężczyźni zaczną walczyć o swoje prawa tak, jak robią to dzisiaj kobiety?
Nie mówię tego, by bronić mężczyzn i patriarchatu jako takiego, ale głośno się zastanawiam nad nielogicznością świata tego. 🙂
Miłego dnia!

Czy osoba, która mówi "Kocham Cię! Potrzebuję Cię!" lub też w ogóle w tej kategorii właściwie mówi nieprawdę?
Bo skoro częścią miłości jest poczucie potrzeby kogoś, chociażby ta częśc była mikroskopijna, to już nie jest miłość, tylko chęć zaspokojenia tej właśnie potrzeby. Jakiegoś prywatnego interesu. Interesu przytulenia, całusów, seksu, kasy, rozmowy, pocieszenia…
No bo skoro alkoholik potrzebuje alkoholu do życia, to czy oznacza to, że kocha alkohol? Tak naprawdę?
Czy prawdziwa miłośc nie zaczyna się dopiero wtedy, gdy nie potrzebujemy danej osoby w ogóle do szczęścia, a mimo tego ją kochamy?

Nie wiem, dlaczego właściwie, ale ostatnio zagustowałam we wpisach na bloga, w których możecie poznać mnie nieco bardziej. Nie moje motta, złote myśli, nie muzykę, której słucham, tylko mnie i to, co się u mnie dzieje. Chyba inspiracją dla mnie była @Jamajka i jej genialne w stylu i formie wpisy. Serio, polecam! 🙂
##Lament na świat dziwny
Tak sobie zacznę od smutnej nutki, by skończyć na wesołą.
Byłam niedawno w miejscu, w którym dużo się mówi, a mało robi. Tzn. dużo się robi, ale mało z tego wychodzi tak naprawdę. Dużo papierów, mówienia o tych papierach, entuzjazmu nt. papierów i ich roli w kreowaniu nowego ł… tzn. nowego, lepszego świata, a ja, szara Kowalska, a właściwie szara Bartosiak, niewiele z tego w istocie mam. Więc po co to wszystko?
Po co to takie usztywnianie się, po co te sterty papierów, entuzjazm z ich powodu, udawanie, że to jest to, co zmieni moje życie…
Jak brutalny cios musi dostać polski system wszystkiego, by zmienić ten stan rzeczy? By działania nie miały w sobie tego rysu pustki i braku prawdziwego celu?
Bo ja ostatnio tak się trochę czuję. Że moje działania tego rysu nie posiadają.
Odczuwam to także, a może zwłaszcza, jako członek zarządu fundacji.
Tak się dzisiaj śmieliśmy z kolegą-prezesem, że o ile jeszcze kilkanaście miesięcy temu do białej gorączki doprowadzało nas bezcelowe zachowanie tych wszystkich szych na górze, np. szefów od tego, żeby niewidomym żyło się lepiej, o tyle teraz, stojąc na ich miejscu, rozumiemy nieco lepiej ich ból istnienia, z którego to zobojętnienie wynika. Bo jeżeli możesz grać tylko tymi kartami, które ktoś Ci z góry rzuca na stół, a te karty to nawet nie dochodzą do marnej piątki, to musisz jakoś sobie z nimi radzić. Zwłaszcza, jeżeli mimo wszystko dążysz do tego, by być normalnym, uczciwym człowiekiem i serio zasłużyć na swoje wynagrodzenie. A tu ogół uważa, że jak pracujesz dla dobra innych, to już Ci się nie należy. Co z tego, że pracujesz często więcej niż 8 godzin dziennie?
Hej, tak mi właśnie przyszło do głowy, że lekarze też pracują dla dobra innych. A więc to nas łączy, bo na ich wynagrodzenie też ludzie narzekają. 😀 Tylko że ich wynagrodzenie sięga dziesiątków tysięcy, a nasze, ekhm…A z boku wygląda, żeś graczem do dupy. 😀
Jeżeli masz do dyspozycji projekty, które wynikają z projektów, które wynikają z projektów, a poza tym to tonę papierologii i strach przed "Skarbówą" (pozdrawiam Pana, Panie Pratchett!), a w dodatku poczucie, bardzo silne poczucie, że ci, którzy są, że tak powiem, odbiorcami tego, co Ty im tam wyprodukujesz, nie czują z tego satysfakcji i traktują Ciebie jako zobojętniałego gracza do dupy, to serio się nie chce. I Ty wiesz, że jako beneficjent, jako odbiorca, też byś to tak potraktował, ale jednocześnie nic z tym nie możesz zrobić.
Z drugiej strony masz poczucie, że przecież jednak możesz zmienić świat…
##Czyje to urodziny są?
I tym niemiłym torem myślowym dochodzę do tego, że dzisiaj Fundacja Prowadnica obchodzi swoje pierwsze urodzinki.
Wylosowała długopis, kieliszek i banknot pińcetzłotowy. Nie no, żartowałam. 😀
A tak na poważnie, to bycie członkiem zarządu fundacji uczy naprawdę nie jednego i to w wielu swerach. Nauczyłam się, a właściwie wciąż się uczę, polegać na ludziach lub na nich nie polegać, hamować swoje zapędy, akceptować fakt, że nie zawsze będzie "po mojemu"… Dobra próba charakteru, ta Prowadnica. 😀 Uczę się takoż rzeczy bardziej banalnych, takich jak, bagatelka, spotykanie się z oficjelami różnej maści. Wiecie, że jak zaproponują coś ciepłego do picia, to nie wypada odmówić, bo jak odmawiacie, to dajecie do zrozumienia, że Wam się śpieszy i nie macie czasu? Serio! 😀 Trudno tak, o, opisać to wszystko, co dała mi fundacja. Bo to wygląda na nic szczególnego, zwłaszcza jak to się wyrazi na piśmie. Trzeba to po prostu poczuć.
Z jednej strony polecam taką przygodę, z drugiej – nie polecam. Nie uważam, by było wiele osób, które się do tego nadają. Ja, na ten przykład, się nie nadaję. 😀 Ale analizując charaktery wielu moich znajomych i nieznajomych, często naprawdę fajnych ludzi, dochodzę do wniosku, że oni nie nadawaliby się do tej roboty. Z wielu powodów. O ile nie masz, na ten przykład, śladowych umiejętności pracy w zespole, zróżnicowanym zespole, nie idź w to. O ile nie jesteś absolutnie bystry na tyle, by ogarnąć całą tę obrzydliwą biurokrację, nie idź w to. O ile nie masz tyłka twardego jak głaz od licznych kopniaków, też w to nie idź. Serio radzę! 🙂

##A co do tej zmiany świata, to…
Ostatnio wypracowałam sobie w głowie taką zasadę, którą można podsumować dwoma słowami: Po czterdziestce.
Po czterdziestce będę zezgredziałym, zramolałym grzybem, zołzą, która z pobłażliwością, litością lub wzgardą patrzeć będzie na poczynania tej śmiesznej, nic nie rozumiejącej młodzieży. Po czterdziestce, wcześniej nie. Mam jeszcze 16 lat na to, by zmienić świat. I nawet, jeżeli go nie zmienię, to zrobię chociaż krok naprzód dla tych, którzy przyjdą po mnie. Oby tylko naprzód, nie w tył…
Chyba od zarania dziejów jest tak, że starzy bywalcy uczty zwanej życiem ze wzgardą i litością patrzą na młodzież. Bo oni już wiedzą, oni widzieli, oni mają doświadczenie…
Tylko jakie? I dlaczego? Jakim prawem? Skąd się ono bierze? Jakbyśmy wszyscy w ten sposób rozumowali, nie zleźlibyśmy z drzewa. Założę się, że pierwszy na dole był jakiś młody jaskiniowiec z ambicją i bez rozumu. 😀
Ja mam 16 lat przed sobą. Potem mogę odpocząć i krzywić buźkę z litościwym wejrzeniem ciemnych ocząt. Szczęśliwie to jeszcze dużo czasu. Czasu, który gna jakby mu Redbull skrzydeł dodał. I to nie raz. 🙂
##Co poza tym?
Z dumą i serdecznymi podziękowaniami m.in dla użytkownika Piotr informuję, że od czasu jakiegoś działa u nas oczyszczaczo-nawilżacz powietrza, aby podnosić wilgotność w naszym przesuszonym mieszkaniu celem poprawy komfortu, a więc i zdrowia, jego mieszkańców.
Mam zamiar nagrać jego prezentację, ew. jakiś smaczny Tyflopodcast, tylko muszę się zebrać.

Przed kilku godzinami koleżanka wysłała nam piosenkę, która opisuje jej aktualny stan psychiczny.
Ja się cały czas zastanawiam i nie mogę wybrać odpowiedniej. 🙂

A teraz życzę Wam miłego dnia!

Czasem, gdy jest mi bardzo źle, lubię sobie porównywać życie do dziwnych rzeczy.
Dzisiaj, gdy miałam swego kryzys ołwerlołdowy, pomyślałam sobie, że życie jest właściwie rozgrywką.
Tylko że taką, w którą nas wepchnięto bez naszej woli.
Pamiętacie którąś część Małych Agentów? Tę, w której zmusza się bohaterów do przejścia gry w wirtualnej rzeczywistości? No, więc tak jest z nami. Tylko ktoś odpala poziom hartcore. W Wiedźminie nie potrafią go przejść nawet mnisi z tej doliny u Pratchetta, co czas w niej płynie inaczej (Zapomniałam, jak się nazywa.).
I nie masz żadnych boostów, skili, supermocy, czy co tam jeszcze mieć można.
Tzn. właściwie źle mówię – masz, tylko power do jakiegoś skilla kompensuje jedynie dość mierne wyniki w innej dziedzinie.
A może życie to taki raczej RPG? Tylko często za dużo w nim mrożących krew w żyłach, totalnie niezrozumiałych akcji. No, i musisz pracować często sam. 🙁

Wiecie co, ostatnio zmarły dwie ważne dla mnie osoby.
Tzn. jedna bardzo ważna, druga mniej. I myślę, że się nie obrazi za to "mniej", bo ta pierwsza jest, była, moją babcią, druga – nauczycielką.
Śmierć babci przyszła bardzo nagle. Miałam stresujący, dość przykry dzień, gdy wysiadłam z pociągu, a tata poinformował mnie o zawale. I poszło lawinowo. Jestem dość gruboskórna, ale nie wytrzymałam i zalałam się na dworcu łzami… Noo, bez szczegółów, to nieważne.
W każdym razie z tą pierwszą śmiercią się jeszcze godzę. I jeszcze trochę będę. Aż czasem dziwię się, że tak rzadko rozpaczam, że tak rzadko jest mi źle itp itd. No i kolejny powód do namysłu znalazł się już na następny dzień, gdy świat nie chciał się zatrzymać. Tak po prostu. Wszystko się działo, jak działo się wcześniej. Jakby nic się nie stało. Co więcej, liczne obowiązki nie chciały poczekać. Z jednej strony musiałam się nimi zająć, z drugiej – chciałam, żeby zająć myśli. Ale jakoś tak mi brakowało tego wszechobecnego współczucia, żeby wszyscy rozumieli, w czym problem, żeby pocieszyli itp. I tak do mnie dotarło, że jak się ma 9 lat, to przy okazji śmierci babci wszyscy są wyrozumiali, mili, czekają, nie naciskają itp itd. Ale jak się ma 23, to już się jest dużym. Więc nie wypada. Więc trzeba iść do przodu. Bo świat się nie zatrzyma. Tylko zastanawiam się, dlaczego. Dlaczego ludzie nie potrafią, jak w przypadku małego człowieka, zatrzymać się, pogłaskać po głowie i zwolnić ze względu na okoliczności mocno łagodzące. Tak jakby bycie "dużym" zwalniało z prawa do zatrzymania się w pędzie. A nie zwalnia. I nie zrozumcie mnie źle, ja naprawdę serdecznie pragnę z tego miejsca podziękować kręgowi moich najbliższych (nie mówię tylko o rodzinie), którzy znosili moje gwałtowne zmiany nastrojów, dziwne komentarze, zrywy motywacyjne, doły i opierdziele o wszystko. Brakowało mi wsparcia, jakie od Was otrzymałam, od obcych ludzi. Nie wiedziałam, ile z tego mogę powiedzieć, a ile to już będzie rozczulanie się nad sobą.
Ehhh, to tak już wychodzi, jak umiera Ci ktoś bliski właściwie po raz pierwszy. 🙁
Druga śmierć przybyła na dzień przed Wigilią, kiedy to z trzeciej ręki dowiedziałam się, że zmarła w mojej szkole nauczycielka, pono włoskiego. Nauczycielki włoskiego były zaledwie dwie, obie ważne dla mnie. Z biciem serca oczekiwałam doprecyzowania, która to. I okazało się, że słusznie się obawiałam.
Osoba, którą zabrała śmierć, to było połączenie profesor McGonnagal z Gabrysią Borejko. No, może tam jeszcze ktoś w tym połączeniu wystąpił, ale teraz nie mogę wykoncypować. Ta druga śmierć z kolei skłoniła mnie do stwierdzenia, że jestem stara.
Bo skoro tyle tych osób ostatnio umiera, skoro umierają osoby mi znane, które jeszcze niedawno rozmawiały ze mną, skoro umierają autorytety, to jednak coś jest nie tak.
Nauczycielce zawdzięczam to, gdzie jestem zawodowo. Ona we mnie wierzyła. Jak przyszłam na lekcję zdołowana, że na rynku pracy nie ma, yyy… pracy, powiedziała po prostu "jak będziesz dobra, znajdziesz pracę". Ale nie tak, jak się mówi to niewidomym, żeby pocieszyć. Jak ona powiedziała, to wiedziałam, że tak będzie. Z drugiej strony pilnowała, by mi woda sodowa nie uderzyła do głowy. Jak dwa razy z rzędu miałam 82% z próbnej matury, to stanowczo i autorytarnie stwierdziła, że tak być nie może, bo stoimy w miejscu. Ale gdy z tej prawdziwej otrzymałam również 82%, pogratulowała. I już o staniu w miejscu nie mówiła. Ona we mnie wierzyła. Ale nie rozczulała się.
I tak sobie myślę, że te dwie osoby naprawdę we mnie wierzyły. I zastanawiam się, co by powiedziały teraz, gdy znają całą prawdę o mnie. Czy byłyby dumne, a może stwierdziłyby, że coś trzeba poprawić, albo że nie tą drogą idę, co trzeba?…
Dlaczego popełniam ten wpis? Pfff, chyba po części dlatego, że to w końcu mój blog, więc mogę, a po drugie, by przekazać Wam kilka ważnych zasad:
1. Serio, śpieszmy się kochać ludzi. Bo odchodzą szybko. Naprawdę szybko. Ja wiem, to jest banał, wszyscy to wiemy, wzruszamy się i zamyślamy. Tylko jak ktoś naprawdę odejdzie, to nagle się okazuje, jaka to była prawda. Więc jeżeli choć trochę mnie lubicie, to zadzwońcie do dawno niewidzianej babci, cioci, czy innej znajomej, z którą nie macie kontaktu. Bo to się może okazać ostatnia rozmowa, jaką odbyliście. Ja się z babcią nie zdążyłam pożegnać.
2. Zapamiętajcie sobie, że powoli zbliża się czas, że zaczniecie się żegnać z bliskimi. Jesteście coraz starsi, a czas nie stoi w miejscu. Trzeba się godzić ze stratami i z począkiem nowego. A potem to zapomnijcie. Bo to i tak boli. 🙂
3. Kiedy już przyjdzie ten czas, to dajcie sobie odpocząć. Nie wstydźcie się mówić o uczuciach. Jeżeli mi powiecie, że ktoś Wam umarł, ja to zrozumiem. Dobrze zrozumiem. I starajcie się rozumieć innych. I wspierać. Bo tego brakuje.
4. Przez pamięć dla nich, nie stawajcie w miejscu. Zastanówcie się, czy/jak te osoby w Was wierzyły, ufały Wam, a potem, przez pamięć dla nich, postarajcie się. 🙂
Miłego wieczoru!

Dawno już chciałam przedstawić ją na łamach mojego bloga.
Tak się składa, że zawsze chciałam mieć dzieci. Macierzyństwo było moim marzeniem, nawet większym od samego założenia rodziny. Chciałam urodzić dzieci, chciałam być dla nich najczulszą matką, zawsze próbować je zrozumieć i pocieszyć.
Ale przedstawię Wam zaraz kilka z wielu rzeczy, które teraz skłaniają mnie do myślenia, że nie chcę mieć dzieci. Nie dlatego, że nie chcę być matką, że nie chcę być związana z kimkolwiek itp – o nie.
Zaraz sami zobaczycie. Uwaga, zaczynam:
KRRiT zareagowała na wywiad Frasyniuka w TVN. Wytknęła Kajdanowiczowi brak reakcji
Jest wynik kontroli NFZ w Pszczynie. Minister zdrowia: wypada kiepsko dla zespołu szpitala
Dwie osoby nie żyją, kilkanaście zostało ewakuowanych. Nocny pożar w Kleosinie
Minister zdrowia Adam Niedzielski: omikron zmienia wszystkie nasze prognozy
Chcieli wyciąć pięć zdrowych drzew. Była nawet decyzja. Wtedy ktoś zadzwonił do projektanta…
Wyniki CD Projektu zdecydowanie poniżej oczekiwań. ,,Serwisowanie ,,Cyberpunka"
Francja nie planuje lockdownu i godziny policyjnej, stawia na szczepienia wzmacniające
"Łowcy cieni" CBŚP zatrzymali Australijczyka. Był poszukiwany czerwoną notą Interpolu
Zbierał grzyby w toalecie pubu w Londynie. Film Polaka hitem w sieci
Wziął z półki alkohol i parówki, chciał wyjść bez płacenia. Po szarpaninie z ochroniarzem uciekł ze
Był poszukiwany czerwoną notą Interpolu. Na Okęciu zatrzymali go "łowcy cieni"
Minister zdrowia podał dzisiejszą liczbę zakażeń

Zagadka dla Was: O co chodzi? I nie, nie o samą ideę Covida. 😀