Melancholijna choleryczka

Ostatnio na Facebookowej grupie dla niewidomych i niedowidzących mierzę się z wysypem postów w stylu "Mam zanik nerwu wzrokowego jaka jest szansa że dostanę znaczny?", albo też "Mam zanik nerwu wzrokowego, jakie beda znizki w PKP dla mnie?".
I tak sobie czytam te posty i zamyślam się nad nimi głęboko.
No bo wiecie, ja mam zanik nerwu wzroku. Praktycznie całkowity. Od urodzenia. Widzę tylko światło, a i to nie zawsze.
I jestem tą "szczęśliwą" osobą, która uzyskała orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Ba – ten legendarny "znaczny" stopień, który na tyyyle pozwala.
I zadaję sobie pytanie: Jak bardzo chciwi, a raczej łasi na przywileje, muszą być ludzie, że chcą wykorzystać jakąś tam rodzącą się w nich wadę wzroku lub niepełnosprawność, jeśli jedynym ich publikowanym zmartwieniem jest to, żeby dostać jak najwyższy stopień i jak najwięcej praw?
Czy oni nie zdają sobie sprawy, że sam stopień niepełnosprawności, a zwłaszcza – stopień znaczny, to pewien symbol trudnej drogi, wielu wyrzeczeń, cierpienia, wykluczenia i walki, którą trzeba podejmować każdego dnia? Że te tak porządane przywileje to tylko rekompensata za coś, co się definitywnie utraciło i już nie wróci?
Jedyną analogią, jaka się nasuwa, jest ta o nauczycielach – wszyscy mówią, że oni mają tak łatwo, bo tu 18 godzin, tu wakacje, tu dni matki z dzieckiem, tu ferie, tu dodatki itp itd. I nikt się nie zastanawia, że pozostałe 22 godziny, jeśli w ogóle nie zostaną podstępem wciśnięte, spędza się na przygotowywaniu lekcji, rozmowach z rodzicami, uczniami, na wycieczkach i odreagowywaniu stresu? Że to grozi nie tylko wypaleniem zawodowym, ale realnymi problemami z głosem? Itp itd.
Tylko w przypadku niepełnosprawności sytuacja ma się 100 razy gorzej.
Czemu tacy ludzie rozmywają nam granice naszych uprawnień, naszych trosk i problemów?
Byle była kasa, kasa, kasa, zwolnienia, ulgi, głaskanie po główce i "lepsze" traktowanie?
Takie posty wyraźnie świadczą o zerowym zrozumieniu takich ludzi dla problemu.
"Dostaniesz Znaczny, to będziesz mógł sobie jechać za 7% ceny biletu". Ludzie, co to jest za postawa?
Dokąd zmierzamy?
PS. Dlaczego właśnie napisałam ten wpis?
Bo czytam, że kolejki w centrach orzekania są tak długie, że ludzie boją się, że stracą orzeczenia. I są to często ludzie, którzy naprawdę, naprawdę sobie na nie zasłużyli. Którzy sami się nie poruszą, nie zjedzą, nie przemówią w swoim imieniu. Którym asystent osobisty, darmowy transport i trochę dodatkowej kasy naprawdę się przyda.

Nie mogę powiedzieć, że jestem tak utalentowaną blogerką, jak Maja, Kasia z Cymelium i parę innych osób, których bloga zaśledzić bardzo polecam, ale pomyślałam sobie, że dawno nie było u mnie wpisu, w którym po prostu opowiadałabym Wam, co tam u mnie.
Kasia ma niesamowity talent do wyciągania czegoś zabawnego z każdej drobnej sytuacji, którą przeżywa wraz ze swym lubym; zazdroszczę takiego podejścia, chociaż nie mam czego, bo wiem, ile znoju kryje się tam, gdzieś pod spodem tych wszystkich osiągnięć i wiem też, jak miło się o nich pisze. Trochę żałuję, że więcej nie opowiadałam o tym okresie swojego życia, gdy był po temu czas, ale może spróbuję napisać Wam teraz coś takiego, co będzie trochę miłe, trochę smutne, a trochę optymistyczne – czyli cała ja. 🙂
##Pierniiiiikiiiiii!
Mój Zarząd ma ostatnio ochotę mnie zabić na miejscu, gdyż zatruwam im życie piernikiem. Na szczęście nie takim upieczonym przeze mnie i podanym, tylko czysto metaforycznym. A to wszystko dlatego, że ja U-Wiel-Biam Pier-Ni-Ki! W każdej postaci, chociaż te w czekoladzie, dostępne na sklepowych pułkach, budzą we mnie najmniej pozytywnych emocji.
Drogi Zarządzie i Droga Ludzkości, informuję niniejszym, że mój piernikowy zawrót głowy został zaspokojony na kilka godzin poprzez dostarczenie do żołądka i krwiobiegu ciasta typu piernik z dużą ilością bakalii i subtelną polewą czekoladową. I właśnie to, dokładnie to w ilości i proporcjach, tygrysek lubi najbardziej! Jestem w pełni usatysfakcjonowana i mam nadzieję, że mi tej satysfakcji wystarczy chociaż do jutra, co, biorąc pod uwagę, że ciasto zjadłam wczoraj, dużo świadczy o mojej piernikomanii.
Niedawno brat ze swą lubą byli w Toruniu. Rozumiecie – Toruń, takie miasto gdzieś pod północ Polski, które słynie, no właśnie, z pierniiiiików! I ja, rozumiecie, zapomniałam im powiedzieć, że mają mi przywieźć! Cokolwiek! Coś! Dużo! Wszystko!
I oni przywieźli tylko jedną, małą paczuszkę piernika dla całej rodziny! No co to jest paczuszka piernika na czworo luda, w tym mnie?
Wiecie, że oni tam jedli piernikowe pierogi? Tak, pierogi! Pierogi ze słodkiego ciasta (nie pierogowego), napełnionego masą piernikową wymieszaną z powidłami. To musiała być rozkosz dla podniebienia, a ja tego nie mogłam spróbować!
Muszę też poskarżyć się, że przez epilepsję, albo raczej skojarzenia z pierwszym atakiem, nie mogę pić kawy, w tym – wszelkiego rodzaju kaw piernikowych, których przed Świętami jest pełno we wszelkiego rodzaju Costach i innych kawiarniach. Moja dusza cierpi nad tym niewypowiedzianie, bo piernikowych herbat raczej się nie spotyka, a nawet jeśli, to jednak mimo wszystko smak jest zupełnie inny. 🙂
Kończąc temat pierników (na chwilę, Kochani Moi, na chwilę!) dodam, że jednym z moich marzeń było pójście do Costy Coffee w Anglii. Nie to, żebym jakoś bardzo związana była z Costą jako taką, ale Costa to sieć brytyjska i za punkt honoru postawiłam sobie zjedzenie tam ciastka i wypicie napoju. A najlepiej byłoby, gdyby obie te przyjemności miały charakter typowo świąteczny. I wiecie co? Zjedzony tam Ginger Bread Muffin był co najwyżej średni! Nie miał wiele wspólnego z piernikiem, był słodki i miał dziwny krem. Do piernikowej muffinki brakowało mu bardzo dużo – wiem, co mówię, bo sama kiedyś takie piekłam. Co więcej, Almond Chocolate, którą zamówiliśmy, okazała się być zwykłą gorącą czekoladą. Istnieje w pełni uzasadnione podejrzenie, że pani z Costy na lotnisku Heathrow po prostu sprzedała nam zupełnie nie to, co chcieliśmy.
Teoretycznie powinnam o tym napisać w cyklu #Western Dream Shorts i pewnie napiszę, ale piernikowość tematu do czegoś zobowiązuje.

##Łazanki, czyli coś okołodomowego
Pamiętam czas liceum, gdy, niezrażona licznymi próbami, podejmowałam kolejne wysiłki w celu spreparowania pysznych dań i deserów dla mojej rodziny. Stety albo i nie, miałam też wtedy okres tzw. "jedzenia fit", więc chciałam przygotowywać jedzenie zdrowe, a do jedzenia zdrowego trzeba mieć mocne nerwy i żołądek. Ja tam nie narzekam, ale ze strony męskiej części mojej rodziny słychać było zwykle protest lub ew. obojętną akceptację. No i jednak efekt estetyczny nie był zachwycający, a uwagi o niedomytych zakamarkach kuchni zniechęcały do dalszych prób. I teraz, gdy mieszkam sama i mam teoretycznie możliwość dalszych eksperymentów i szlifowania kunsztu, już mi się nie chce. Tamte negatywne doświadczenia pozbawiły mnie iskry kreatywności. Tym niemniej cały czas wierzę, że jak się sprężę, to znów wrócę do dawnej formy i będę gotować dla przyjemności własnej i innych.
Ale to nie tak, że nie gotuję w ogóle – wręcz przeciwnie. Niestety na ten moment mam zestaw dań, które umiem przygotować sama "from scratch" lub z półproduktów tak, by zrobić rzetelny obiad. Niby fajnie, bo większość gospodyń domowych kieruje się tą praktyczną zasadą, ale jednak mi czegoś w tym brakuje. Ale stwierdziłam, że się nie poddaję. W myśl odkrytej i wypracowywanej powoli filozofii wyznaję zasadę, że tak po prostu teraz jest. Nie gotuję za dużo i nie piekę. I dobrze jest, jak jest. Nie jest na pewno źle. Widocznie tak musi być. Może kiedyś będzie inaczej, a może nie będzie, ale wszystko na pewno jest w porządku.
Ale o czym to ja… ach tak, nagłówek. 🙂
Jak podrasować bigos, który sobie smętnie spoczywa w lodówce? Nakroić kiełbachy (najlepiej tłustej), cebuli (dużo) i ugotować makaron. Kiełbachę pokroić w ćwiartki plasterków lub dużą kostkę, podsmażyć najpierw (porządnie), żeby na patelnię wytopił się tłuszczyk, kiełbasę przełożyć do garnka. Na patelnię dodać pokrojoną cebulę (mogą być większe kawałki, a nie sieczka, byle nie za duże), poddusić, żeby była mięciutka. Mięciutka cebula nie stawia żadnego oporu łyżce, jak się jej nie dotyka, można porównać ją do błota lub cieczy. Czyli smażymy dłużej, niż krócej, pilnując, żeby się nie przypaliła. Przerzucamy do garnka i dodajemy do niego ugotowany makaron (byle nie nitki lub szerokie wstążki – świderki lub drobne muszelki/rurki wskazane), wrzucamy nasz bigos i pozwalamy się temu zasmażyć razem przez kilka minut, często mieszając, bo się przypali. Na koniec, dla smakoszy, duża porcja pikantnego (lub łagodnego) ketchupu do smaku. Smacznego! 🙂 A do picia miętowa herbata, bo ilość ciężkostrawności może zwalić człowieka z nóg.

##Półdekadnik
O konieczności dbania o dobrostan psychiczny na pewno już na tym blogu mówiłam i to nie raz. Z tym dbaniem jest u mnie różnie, bo z jednej strony wiem, że trzeba, z drugiej – o praktykę dużo trudniej. 😉
Czasem jest tak, że się zafiksujemy na jakimś drobnym temacie, szczególe, a najczęściej – zakupie i jak owego porządanego przedmiotu nie mamy, to "słońce blask traci w naszych oczach" (Lewis). Ja miałam tak z pozycją "Półdekadnik" J. Mazur. Ebooka ni w ząb, a cały koncept polegał wyłącznie na tym, że przygotowanych jest 366 pytań, po jednej na każdą kartkę notesu, na które trzeba odpowiadać przez 5 kolejnych lat. Czyli każdego 1 stycznia otwieramy kartkę z odpowiadającym dacie pytaniem i na nie odpowiadamy. Odpowiedzi mogą być krótkie lub długie, szczególnie jeśli finalnie, po dłuższych staraniach, wreszcie będzie się mieć książkę w wersji XLS, tak jak się marzyło, bo wtedy nie ogranicza nas przestrzeń na papierze. Z drugiej strony, czasem to ograniczenie jest fajne, bo zmusza nas do gruntownego przemyślenia poruszanego tematu, a nie do strumienia świadomości nieokiełznanego niczem. No więc odpowiadam na pytania. 🙂 Oczywiście z opóźnieniem, a jakże, bo regularność nigdy nie była moją mocną stroną, ale przynajmniej robię sobie pewien bilans siebie. Pytania są różne, od "Jakie masz plany na Święta" po "Jak odnajdujesz siebie w relacjach z innymi ludźmi", więc przekrój jest spory i zaskakujący w sposób przyjemny. Przemyślałam sobie na ten przykład, że zdecydowanie za rzadko konsultuję się medycznie i że mój stosunek do pomocy bliźnim wymaga… dalszych przemyśleń. 😀 No bo na pytanie "Komu ostatnio pomogłaś? Jakiego rodzaju to była pomoc" odpowiadałam kilka godzin, gdyż nie przychodziło mi do głowy nic sensownego. Z jednej strony można od razu wysnuć wniosek, że ja nikomu nie pomagam i takie właśnie myśli zaczęły krążyć mi po głowie; po chwili jednak doszłam do wniosku, że to nie jest tak, że ja nie pomagam nikomu, choć i tak pomocy mogłoby być dużo więcej, tylko nie zawsze uznaję daną czynność za pomoc. Robię to, co do mnie należy, pewne rzeczy wychodzą ot, tak, odruchowo i zapominam o nich w 3 sekundy po fakcie. Z jednej więc strony muszę zacząć więcej pomagać, z drugiej – robić to z głębii serca i duszy, co pociąga za sobą konieczność uporządkowania w głowie pewnych rzeczy, a z trzeciej – zauważać momenty, w których komuś pomogłam, nawet jeśli dla mnie to nie była pomoc sensu stricto. Takie to przemyślenia rodzą się w głowie, gdy struktura notesu zmusza nas do odpowiedzi na pewne kwestie przed samymi sobą. Nigdy nie byłam dobra w strumieniach świadomości, czego dowodem jest niniejszy wpis, a tak uporządkowane kwestie zmuszają mnie do działania.

##Nie spoczywam na laurach
No co, myśleliście, że będzie o Prowadnicy? 🙂 to oczywiście też; idziemy do przodu. Ktoś by powiedział, że bardzo powoli, a ktoś – że gnamy za szybko. Oba stwierdzenia są prawdziwe. Moim największym zmartwieniem jest, jak pomagać tak, żeby to miało sens. Jakie działania są robione w środowisku tylko "na pokaz", a jest takich zdecydowanie za dużo, a jakie – z głębi serca (tych z kolei się nie widzi). Obecny system prawny, projektowy, na wykorzystanie grantu i godzin, zdecydowanie nie sprzyja jakimkolwiek działaniom. Tu ukłon w stronę wszelkich NGO i innych instytucji – rozumiem, że trudniej jest nam wszystkim robić cokolwiek fajnego, skoro grantodawca zmusza nas do tak wąskiego i dziwnego pola działania, że bolą oczy, nawet te, co nie widzą.
Prowadnica cały czas uczy mnie bardzo dużo. Wychodzenie ze swojej strefy komfortu przyjemne nie jest, ale uczę się robić to tak, żeby nie szkodzić sobie (trudne) i innym (wyczerpujące).
A tak poza tym, uczęszczam na zajęcia online z j. angielskiego. J. angielski to jest taka dziedzina mojego wnętrza, której lepiej nie tykać; jest trochę jak bolący ząb, którego, na własne nieszczęście, ciągle dotyka się językiem, żeby sprawdzić, czy na pewno boli, czy może jednak przestało.
Z jednej strony mam poczucie absolutnego braku przygotowania merytorycznego, technicznego i w ogóle -ego z własnej strony, z drugiej – czasem nabieram otuchy, jak w momencie, gdy dałam radę w Oxfordzie mimo braków w słownictwie i popełnianych błędów gramatycznych.
Mam czasem wrażenie, że jak się sobie narzuci trochę wyższą poprzeczkę, to wciąż się ją podnosi coraz wyżej i wyżej. Uczę się więc, między miliardem innych rzeczy, żeby doceniać osiągnięcie konkretnej poprzeczki, tej wcześniej narzuconej.

##Koniec… roku. Będzie. Później. 🙂
Mogłabym pisać Wam naprawdę wiele o różnych rzeczach. Rozpisałam się i mam ochotę z Wami pogadać. Ale próbuję obiecać sobie, że moja pisanina stanie się trochę bardziej regularna, więc część z tego, co mam w głowie, pozostawiam na kolejne wpisy.
Póki co żegnam się z Wami wizją smacznej ogórkowej na obiad i perspektywą relaksu podczas wyjścia na basen i kilkunastu minut w saunie. Oby się udało!
Jak to mówił nasz były Proboszcz, wszystkim życzę pięknej niedzieli!

Na lotnisku – wiadomo, hałas i dużo ludzi. W autobusie typu PKS do Oxfordu – to samo. Rzeczywistość uderzyła mnie, cicho, a jakże, w Oxfordskim McDonaldzie (o tym innym razem). Siedzimy sobie i nagle dociera do mnie, że mój głos o dynamice mi normalnej jakoś tak się niesie po tym przybytku holesterolu niczym po eleganckiej kawiarni.
– Jakoś tak mało ludzi, co? – Pytam zdziwiona, no bo jak to, w końcu to McDonald’s!
– Nie, normalnie, pełno ludzi, wszystko pozajmowane. – Słyszę odpowiedź.
Trybiki zaczynają się obracać, ale ignoruję rzeczywistość metodą wyparcia. Wchodzimy do zakupionego i zarezerwowanego wcześniej hotelu i dokonujemy zameldowania metodą na "Karta mi nie chce przejść!". I znów to samo – właścicielka o głosie niczym rasowy coach po medytacji i ja, mój przyjemny głos i różnica w decybelach. Co jest, ja się pytam?
Finał olśnienia nastąpił następnego ranka, gdy to na tzw. stołówce zaczęło się śniadanie. Ja niby wiedziałam, że ludzi było mało – nasza trójka +2 inne osoby, ale czułam się jak w teatrze. Albo jakoś tak bardziej jak w kościele, bo było przestronnie, z dużym pogłosem, zimno (o tym także innym razem) i… cicho. Człowiek bał się odłożyć widelec na talerz, żeby nie wzbudzić skrajnie głośnego dźwięku w tym cichym pomieszczeniu.
Dotarło do mnie wtedy: Anglicy, są, cisi. Tacy właśnie, jakby z całą ludzkością porozumiewali się eleganckim półszeptem. Wytłumieni. Wygaszeni.
Apogeum tego zjawiska odczułam na targach. Stoisko dłuższe, niż szersze, ja niewidoma (o tym znów później), a ten podchodzi i głosem spokojnym, zdecydowanie nie przystającym do targowego hałasu, o coś mnie pyta.
A więc najczęściej powtarzaną przez nas frazą podczas tego pobytu było "Sorry, could you repeat, please?".
Wychodzi na to, że Polacy to głośne, nieokrzesane krzykacze. 😀

"- A dziś rano, to znaczy o czternastej – ciągnął Irek – oglądałem program o nas, młodych ludziach. Dowiedziałem się bardzo interesujących rzeczy. Na przykład tego, jacy jesteśmy. My, pokolenie urodzone w okolicach stanu wojennego.
– Jacy? – zapytała Maria, rocznik osiemdziesiąt dwa.
– Redaktor prowadząca powiedziała, że rośnie pokolenie zorientowanych na konsumpcję egoistów, którzy boją się prawdziwych więzi.
– Boże, to my? – przeraziła się Milena.
– No, niestety – potwierdził Irek. – A jeden profesor psychologii stosowanej dodał, że jesteśmy samotnikami bezwzględnie dążącymi do celu. I jeśli już o czymś myślimy, to wyłącznie o sukcesach materialnych. Poza tym żyjemy chwilą, nie potrafimy planować.
– A co można planować w kraju, w którym żadne wykształcenie, zdolności ani ciężka praca nie gwarantują minimum socjalnego – obruszył się Trawka, masując sobie obolałe skronie.
– Tego problemu akurat nie poruszali. Za to inny profesor, chyba socjolog, dorzucił smutnym głosem, że na starość czeka nas towarzystwo androidów, bo nikt żywy z nami nie wytrzyma.
– Jednym słowem, pokolenie potworów – podsumowała Milka. – No i jak się czujecie, potwory?
[…]
A powiadają, że wasze pokolenie zna się na komputerach jak żadne.
– Ciekawe, co mówią o twoim [mniej więcej 1992] – wtrąciłam, sprawdzając jego pracę domową.
– Szkoda cytować. – Zrobił znudzoną minę. – No, poza jednym stwierdzeniem. Bardzo mi się spodobało.
– Tak? – nadstawiłam ucha.
– Że jak skończymy piętnaście lat, trzeba nas będzie karmić widłami przez kraty. Najlepiej surowym mięsem".
(I. Sowa, 2001)
Dwa tysiące pierwszy rok…
Dwadzieścia dwa lata temu…
——
Dzisiaj będzie "niegrzecznie"! "Buntowniczo"! Prosto z mostu! Rzekłabym, prosto w twarz! Ale, mówiąc wprost, mam dość!!!
Od tego, co słyszę na temat młodzieży, chce mi się ż…wymiotować już od dawna. Ale ostatnio poziom pogardy i braku szacunku do młodego pokolenia przechodzi apogeum.
Stateczne i szacowne pokolenie #PRL mówi nam, że
"Za naszych czasów to dopiero było ciężko! Nie było tak wszystko na tacy podane! Ja to studiowałem, pracowałem, gotowałem obiady i jeszcze zajmowałem się chorym pradziadkiem, bo trzeba było! I co, dało się".
|To teraz zadam kilka pytań pomocniczych:
1. Ile, szanowny studencie okresu PRL, miałeś na studiach godzin? 35? 50? Nie sądzę, żeby przekraczało 20, daruj sobie. A musiałeś chodzić na wszystkie zajęcia? A rozliczano Cię na podstawie ECTS? Wiesz Ty w ogóle, co to jest ECTS? A jak nie zdałeś, to miałeś rozstrój żołądka ze strachu, że jak się nie poprawisz, to zapłacisz grube tysiące za warunek? Nie? No to czego się wymądrzasz?
2. Czy za każdą jedną godzinę pracy rozliczała Cię skarbówka, ZUS i inne świętości? No nie sądzę. Myłeś okna, samochody, wyprowadzałeś pieski i nie zastanawiało Cię, kto się do tego przyczepi. Acha, no i nie musiałeś mieć dwudziestu lat i dwudziestu pięciu lat doświadczenia, prawda? Po maturze zakładało się firmę piorącą tapicerkę i TO BYŁA PRACA! Ważne było, żeby mieć co do gara włożyć. To teraz, matki i ojcowie, zastanówcie się, jak byście zareagowali, gdyby Wasza pociecha po maturze zdecydowała założyć firmę piorącą dywany. No śmiech na sali, nieprawdaż? Jaka to hańba, jaki wstyd po prostu?
A co do tego gotowania obiadów i zajmowania się chorym pradziadkiem…
3. Czy kiedyś przypomniałeś sobie, w łóżku, na kibelku lub pod prysznicem, jak właściwie się z tym zajmowaniem wszystkim czułeś? Jakie miałeś wtedy dylematy? Co Cię trapiło? Oczywiście istnieje szansa, że nie miałeś czasu o tym myśleć, ale jednak się zastanów.
Bo wiesz, mimo wszystko jestem przekonana, ba – wiem, że Twoje zmartwienia, problemy i rozdroża były takie same, jak tych wspaniałych ludzi.
Jak czułbyś się, gdyby ktoś co krok mówił Ci, że nic z Ciebie nigdy nie będzie i jesteś żałosny? A może tego doświadczyłeś i teraz się mścisz? Bo jeśli tak, to chyba pozostawię bez komentarza. A jeśli nie, to mam ochotę Ci powiedzieć "Jesteś żałosny! Nieczuły, konserwatywny, pełen stereotypów, zacofany, zezgredziały, zgrzybiały i niewyrozumiały"!
Ale…
Nie powiem Ci tego. Bo ja jestem młoda. I staram się rozumieć ludzi. Zastanawiam się, czy Twój wybuch skierowany w moją stronę jest przejawem strachu o moją przyszłość, zmęczenia ciężkim dniem, niespełnionych marzeń, a może zmarnowanego potencjału. Tylko dlaczego ja muszę usprawiedliwiać Ciebie, skoro Ty NIE usprawiedliwiasz mnie? To po co ja mam to robić? Jak mam zakładać, że świat jest dobry i ludzie są dobrzy, skoro usilnie mi pokazujesz własnym przykładem, jak się ludzi traktuje? Taki przykład mi dajesz swoją osobą???
"Ta dzisiejsza młodzież ma wszystko podane na tacy. A i tak siedzi tylko w telefonach i komputerach i chce, żeby wszystko jej dawać pod nosy".
Wiesz co, bez łaski! Nie dawaj! Nie podsuwaj! Nie ułatwiaj! Bo czasem wydaje mi się, że łatwiej poradzilibyśmy sobie, nie mając tego wszystkiego i nie polegając na Twojej łasce, osądach i potępieniu. To nie jest tak, że nie jesteśmy wdzięczni za Twoje starania. Wiem już, że pokolenie PRL robi wszystko, żeby ich dzieciom było lepiej. Tylko dlaczego to potem wypomina na każdym jednym kroku?
Znajomy znajomego opowiadał niedawno, że po takim pokoleniowym sporze z rodzicami zwrócił się do dziadka (pokolenie przedwojenne), na co ten odparł po prostu: "Wiesz, ja w Twoim wieku szukałem po rynsztokach czegokolwiek do jedzenia. To była wojna. Wiesz, jak było na wojnie. A jednak nigdy nie przyszłoby mi do głowy wypominać czegokolwiek Twoim rodzicom. Nie rozumiem, czemu oni, żyjąc już po niej, sami to robią".
Acha, jeszcze jedno pytanie w temacie: Ile znasz młodzieży, która zachowuje się tak, jak opisujesz? No, policz, może doliczysz się 20 palców. Ale raczej nie. Zadałam to pytanie ostatnio osobie, która wydała taki osąd. Nawet jednej osoby nie potrafiła mi wymienić, natychmiast odpowiadając ostro, atakując. Hm, to raczej nie pozostawia pola do dyskusji. I pokazuje żałosność tego stwierdzenia.
Wiecie co, dla mnie już jest za późno. Ja już wiem, gdzie moje miejsce. Gdzie przynależę. Że jestem żałosna, słaba, nic nie zrobię w życiu i nie szanuję niczego i nikogo. No tak, sam mi to powiedziałeś!
Ale mam dwie wspaniałe, młode kuzynki. Empatyczne, pełne energii, wrażliwe, dojrzałe, wierzące głęboko dziewczyny, z których jedna w wieku piętnastu lat martwi się, jak to będzie w przyszłości i co ona zrobi na tak źle urządzonym świecie, a druga jest już w tym miejscu cynizmu, w którym ja byłam w wieku lat dwudziestu trzech. Mam też wspaniałych, dojrzałych kuzynów. Wszyscy oni z rozpaczą patrzą na to, w jaką stronę zmierza świat. Co stało się z relacjami. Z ich rodzicami, wiecznie zmęczonymi, czujnymi, podejrzliwymi, szukającymi wszędzie teorii spiskowych i nieufnymi.
Mnie możesz sobie odpuścić. Wygrałeś. Ale, do cholery, pomyśl o nich!
Bo co Ty miałeś w głowie w wieku lat piętnastu?
"Pod paltem wino a w ręku kwiaty wieczór, Bambino i Ty
Same przeboje Czerwonych Gitar tak bardzo chciało się żyć"! To miałeś!
A wiesz, co ja mam? Wiesz, z jaką rozpaczą myślę o tym, że moi rodzice już nie wyrabiają? Że przemijają i nie zdążę im powiedzieć, jak bardzo ich kocham? Że nie będę mieć pracy? Że wszystko drożeje? Że nie utrzymam siebie, a co dopiero dzieci, które mam wydać na ten parszywy świat? Że, mimo że moim powołaniem zawsze było macierzyństwo, NIE chcę wydawać dzieci na ten fałszywy, zgorzkniały świat? Że jak byłam malutka, to wpadało się codziennie gdzieś na kawkę, a teraz moja rodzina może spotyka się dwa razy do roku? Że NIE chcą się spotykać?
Może i młodzież jest bardziej odizolowana. Nie wykluczam. Mniej szanuje ludzkie życie. Umiem się z tym poniekąd zgodzić. Ale czy zapytałeś ich, dlaczego tak jest? Tak na serio, na poważnie, słuchając, co mają do powiedzenia? Bo ja tak. I kroi mi się serce!
Ale niestety wydaje mi się, że umiałam zapytać i umiałam posłuchać, bo sama niedawno to przeżywałam. A gdy mija tych dwadzieścia lat, ktoś "magicznie" wymazuje wspomnienia o młodości. Pozostaje zgorzknienie i rozgoryczenie. Ba – nawet ja czasem przyłapuję się na myśli, że młodsi ode mnie "mają łatwiej" albo "są bardziej zmanierowani. I walę się w łeb!
Co Ukraina zrobiłaby bez młodzieży? Bez dziewcząt z dobrych domów, które rzucają bomby pod wrogie czołgi? Bez młodych, którzy noszą wiadomości i pomagają, jak mogą?
Jest rok 2023. Prawie dwa lata temu wybuchła tam wojna.
Naprawdę wierzycie, że ucieklibyśmy, gdyby na nas przyszła kolej? Że mielibyśmy to gdzieś?
To muszę Was ostrzec: Jeśli będziecie w to wierzyć, zrobimy to. Dla Was. W końcu TRZEBA BYĆ POSŁUSZNYM.
😛
A tak na zakończenie, dla rozładowania atmosfery, podsyłam pewną piosenkę.
Radzę wysłuchać do końca.
Czerwone Gitary (Uwielbiam!), pierwsza wersja powstała w 1968

"[…] Co wyrośnie, co wyrośnie kiedyś z nas?
To pytanie już nas samych martwi mocno,
Bo widzimy, co – niestety! – z nich wyrosło!
Więc poprawmy się co żywo, póki czas,
Bo strach myśleć, co wyrosnąć może z nas!"